Future Simple to czas najprostszy zarówno pod względem budowy, jak i zastosowania. Jeśli miałbym go określić jednym skrótem myślowym, to skrót brzmiałby „może tak, może nie”. Brzmi zachęcająco, czyż nie?
Future Simple będziemy stosować przede wszystkim do przewidywania przyszłości na podstawie własnych odczuć. Istotny tu jest aspekt subiektywności, co oznacza, że wypowiedź w tym czasie oparta jest na domniemaniu, wewnętrznym przekonaniu, a nie na faktach, czyli dowodach „z zewnątrz”.
- You’ll see, she’ll break up with him soon!
- It seems to me that the Smiths will move out.
- I suppose the food prices won’t go up this summer.
Ta subiektywność będzie niezwykle istotna podczas różnicowania czasu Future Simple z innymi sposobami mówienia o przyszłości (np. konstrukcją peryfrastyczną to be going to oraz czasem Present Continuous).
- I think it’ll rain.
BUT I think it’s going to rain. - They will lose the game, I suppose.
BUT They’re going to lose the game, I suppose.
W powyższych parach zdań zdania po lewej stronie są w czasie Future Simple, co oznacza, że to moja własna opinia, niepoparta faktami, a być może nawet i kontrfaktyczna (np. niebo jest czyste, a drużyna gra świetnie), podczas gdy zdania po prawej stronie to nie opinia własna, a poparta dowodami z zewnątrz (np. niebo jest pełne burzowych chmur, a drużyna beznadziejnie gra).
Kolejne sytuacje, w których użyjemy czas Future Simple, to spontaniczna reakcja na to, co się dzieje wokół, oraz decyzje podjęte w chwili mówienia. Nie mieliśmy czasu, by się nad czymś zastanowić, nie mieliśmy czasu na zaplanowanie czegoś. Ot, reagujemy bez większej refleksji.
- Look, we’re out of milk. I’ll go and get some.
- Someone’s calling. Don’t get up, I’ll pick it up.
- My room’s way too bright. I’ll have to buy some blinds.
- Oh, no! I’ve forgotten my wallet! Will you lend me some money?
- What beautiful flowers! They will look great in the vase I bought yesterday.
Bezpośrednio z tego wynika, iż czasu Future Simple nie będziemy używać do mówienia o czynnościach zaplanowanych; o czymś, co na pewno będzie się działo.
- I’ll study English tonight.
- I’m going to study English tonight.
- I’m studying English tonight.
Wszystkie trzy zdania można przetłumaczyć tak samo lub bardzo podobnie, ale dla Anglika mają one całkiem inny wydźwięk. Pierwsze w czasie Future Simple tak naprawdę oznacza, że może się pouczę, a może nie, jednak w żadnym wypadku nie jest to plan. Drugie zdanie z konstrukcją peryfrastyczną to be going to mówi już o zamiarze, a więc pewne kroki zostały ku temu poczynione i raczej będę się uczył. Ostatnie zdanie w czasie Present Continuous to już pewniak. Będzie się waliło i paliło, ale ja będę uparcie i nieskrycie kuł jeden z najpiękniejszych języków świata. Różnice te lubię pokazywać poprzez procentowe zobrazowanie prawdopodobieństwa wystąpienia danej sytuacji: Future Simple to 50%, to be going to sięga 75%, a Present Continuous dochodzi do 100%. Warto przy tych wyliczankach zauważyć, że nie stanowią rzeczywistych szacunków szansy wystąpienia danego zdarzenia, co jedynie obrazowa reprezentacja różnic pomiędzy wspomnianymi trzema sposobami mówienia o przyszłości. Ostatecznie raczej nikt nie będzie za pomocą analizy statystycznej rozważał sens zdania I’m going to kill you!, żeby podważyć zamiar. Po prostu zadzwoni na policję i zgnijecie w pierdlu. Clear? Good.
Jak wiadomo, każdy czas cechuje się pewnym właściwym mu słownictwem, dlatego i tu występują słówka z futuresimplowskimi ciągotami: są to czasowniki wyrażające subiektywną opinię mówiącego, np. think, believe, suppose, assume, doubt, expect, hope, imagine, reckon, seem, suspect. Nie jest tak, że wymienione czasowniki nie mogą pojawić się w innym czasie, bo mogą w sumie bez większych problemasów, ale wiecie, życie ułatwić Wam chcę, skoro politykom to nie wychodzi.
Co do budowy, to śmiech na sali. Wiadomo, że operatorem wszystkich czasów przyszłych jest will, a czasownik występuje w 1. formie, przy czym tutaj jest to bezokolicznik, zatem forma nieodmienna i taka sama dla każdej osoby. Pełną formę przeczenia will not skracamy do won’t.
- twierdzenie: osoba + operator + czasownik + reszta zdania
- przeczenie: osoba + operator + not + czasownik + reszta zdania
- pytanie: operator + osoba + czasownik + reszta zdania
Żadnych więcej uwag, nic do wkucia. To aż niepokojące.
<> Ćwiczenia <>
Przetłumacz zdania:
- Dobrze grają. Sądzę, że wygrają ten mecz.
- Obiecuję, że cię nigdy nie zdradzę!
- Telefon dzwoni. Odbierzesz?
- Wyleją cię z pracy, zobaczysz!
- Jest ładnie, ale uważam, że będzie padać.
- Chcesz herbaty? Wstawię wodę.
- Rodzice wyjechali na weekend, więc zorganizujemy imprezę.
- Wybacz, ale nie pożyczę ci więcej pieniędzy.
- Chyba dzisiaj zostanę w domu.
- John sądzi, że nie dostanie tej pracy.
- Skończyło się nam jedzenie. Wieczorem pójdziemy na zakupy.
- Nie baw się aparatem, bo go zepsujesz.
- Okropna ta kawa. Posłodzę ją.
- Może pooglądam telewizję lub poczytam książkę.
- Fantastyczna skórzana kurtka! Wezmę ją.
Odpowiedzi:
- They’re playing well. I think they’re going to win this match.
- I promise I’ll never cheat on you!
- The phone’s ringing. Will you get it?
- They’ll fire you, you’ll see!
- It’s nice, but I believe it’ll rain.
- Do you want some tea? I’ll put the kettle on.
- Our parents have gone away for the weekend, so we’ll throw a party.
- Sorry, but I won’t lend you more money.
- I think I’ll stay at home tonight.
- John thinks he won’t get the job.
- We’ve run out of food. We’ll go shopping in the evening.
- Don’t play with the camera. You’ll break it.
- This coffee’s awful. I’ll put some sugar in it.
- Maybe I’ll watch the telly or read a book.
- What a gorgeous leather jacket! I’ll take it.