1. Język angielski nowożytny posiada trzy przypadki: subjective (“mianownik”), objective (“biernik”) i possessive (“dopełniacz”). Niektórzy wyróżniają jeszcze vocative (“wołacz”), choć ten przyjmuje formę tzw. vocative comma, czyli przecinka po wołaczu lub mianowniku w funkcji wołacza (np. Children, it’s time to bed! czy Sarah, could you wait a minute?).
2. Słowa I („ja”), who („kto/który”), two („dwa”), three („trzy”) i town (“miasto”) to najstarsze słowa w języku angielskim. Ich wiek szacuje się na około 15 – 20 tys. lat, aczkolwiek naukowcy z Uniwersytetu Reading w Wielkiej Brytanii zakładają, że korzenie niektórych mogą sięgać nawet i 40 tys. lat wstecz do języka praindoeuropejskiego.
3. Moment jest rzeczywistą jednostką czasu. Pochodzi ze średniowiecza i trwa 90 sekund.
4. Słówka dollop (“porcja”), pod (“strąk”, “kapsuła”) czy suns (“słońca”) postawione do góry nogami wciąż wygląda tak samo. Są to tak zwane ambigramy typu naturalnego.
5. Powszechnie uważa się, że język angielski nie zawiera żadnych znaków diakrytycznych, czyli dodatkowych znaków graficznych przy literach (jak kropka i ogonek w polskim ż oraz ą). Istnieje jednak duża grupa wyrazów zapożyczonych z innych języków (głównie francuskiego), w których znaki diakrytyczne przetrwały; szczególnie tam, gdzie sygnalizują zmianę wymowy samogłoski. Należą do nich np. passé (“niemodny”), naïve (“naiwny”), pâté (“pasztet”), fiancé (“narzeczony”) czy façade (“fasada”).
Idealna powtórka do nadchodzącej matury 😀